We hadden de kinderen gisteren beloofd dat we de dag zouden beginnen met een tocht met een longtailboot, dus varen we het eerste uur door de klongs (de grachten van BKK). We zien het echte leven van op het water. Verrassend proper en elke Thai die we tegen komen zwaait even vriendelijk terug naar onze twee bollebozen vooraan in de boot. We komen ook nog vier varanen tegen waardoor we hier dus al meer Bengaalse varanen hebben gezien op reis dan bijvoorbeeld konijnen, muizen of slangen.
Daarna trokken we richting Chinatown. Man, man, man, wat een drukte is dat! Zelden gezien. En rommel dat ze daar verkopen. We vinden het hele schouwspel zeer fascinerend, maar langer dan anderhalf uur houden we het daar niet vol. We eten er wel eerst nog een heerlijke pannenkoek met banaan en kokosmelk, vers gebakken voor onze neus aan één van de vele eetstalletjes die de straten van Bangkok sieren. Ze zien er allemaal overheerlijk uit. Helaas durven we ze niet altijd proberen uit schrik om ziek te worden, maar die pannenkoeken waren echt onweerstaanbaar.
Van daaruit gingen we de rust opzoeken in Lumpini park Fabrice en ik waren er twintig jaar geleden ook. Het is een oase van rust midden in de drukke stad. Ik ben met de kinderen met realo’s op de viver gaan varen terwijl Fabrice een tukje deed. Uiteindelijk zijn we nog in de speeltuin beland waar alle Thai gratis fitness komen doen. Ook indrukwekkend waren de tientallen Thai die er meededen aan een soort openlucht aerobics. En nog grappiger was toen plots iedereen (ook de joggers!) stokstil stonden omdat het nationale volkslied door de luidsprekers schalde. De Thai zijn ongelooflijk chauvinistisch. Was mooi om zien.
We zijn gaan eten in een veel te duur maar lekker restaurant (Mangotree), maar daarvoor hebben we Alice nog eens gelukkig gemaakt. Enfin, dat deed ze zelf met haar zakgeld. Terwijl ze meestal niet te veel uitgeeft en in tegenstelling tot de jongens die alles wat ze zien willen kopen, kon ze er niet aan weerstaan om haar nagels te laten lakken. Wie mij kent: ik ben geen fan; niets boven een natuurlijke look, maar voor tienermeisjes gelden natuurlijk andere normen. In Thailand trouwens ook; hier lopen ze allemaal met ellenlange gelakte nagels in alle kleuren met allerlei motieven. Welke ze heeft gekozen? Tijgerstreepjes natuurlijk, met fluo tinten… Omdat het een uurtje zou duren hebben we de jongens ondertussen getrakteerd op een voetmassage in een echt massagesalon. Voor vijf euro per persoon kwamen ze buiten met zalig zachte voetjes. En moet het gezegd dat de masseuse van Leon zo blij was dat ze aan die poezelige voetjes mocht komen. Hun fascinatie voor Leon blijft ons verbazen!
Uiteindelijk lagen we dus veel te laat in bed. Dat was niet het plan want morgen moeten we om half vijf opstaan om de trein te halen naar… Cambodja! Het is met spijt in ons hart dat we afscheid moeten nemen van Thailand. Wat een prachtig land! En hoe makkelijk is het reizen hier. De Thai hebben in die twintig jaar een ongelooflijke evolutie meegemaakt. Maar ze zijn hun eigenheid niet verloren en dat vinden we super. Echt een plek om ooit weer naartoe te komen. Jammer toch dat we geen tijd hebben om naar het noorden te reizen, naar Sukothai, Chang Rai, Chang Mai en de bergdorpen. Ooit… Een mens kan niet alles hebben. Morgen Cambodja! Daar kijken we ook heel erg naar uit. Al ben ik nog niet honderd procent gerust in de grensovergang. Daar durven ze naar verluid nogal eens moeilijk doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten