‘Eindelijk is het zo ver’ zei Leon toen we vanmorgen wakker werden. ‘Eindelijk gaan we samen met de Goffeautjes op reis!’ We hadden er inderdaad lang naar uitgekeken, over gefantaseerd en plannen over gemaakt. Het was ook de eerste keer dat we voor een verre reis samen met vrienden het vliegtuig zouden nemen. En fijn dat dat was. Zelfs het anderhalf uur vertraging dat ons in Helsinki aan de grond hield, namen we er met veel plezier bij. De vlucht duurde tien uur, dat is goed te doen, maar we vlogen door de nacht, dus moest er ook wat geslapen worden. Niet evident, al hebben we toch wel een paar uur onze ogen kunnen dichtdoen.
Helaas moesten we bij aankomst meteen al afscheid nemen. Wij blijven nog negen dagen in Thailand, de Goffeautjes reizen na een nachtje Bangkok meteen door naar Cambodja. We zien elkaar terug in Pnohm Penh!Als de deuren van de luchthaven opengaan, zijn we vooral benieuwd naar het weer. Maar we worden niet alleen enthousiast onthaald door de typische Thaise geuren, maar ook door zwoel, warm weer en vooral… geen regen. De veertiendaagse weersvoorspelling die we de afgelopen dagen thuis consulteerden, gaf alleen maar regen en onweer. Niet abnormaal want het is regenseizoen. Maar we hadden wel schrik gekregen dat het plots van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat zou regenen. Niet dus. We stellen blij vast dat de Thaise Frank De Boosere zich heeft vergist.
Zoals gepland rijden we meteen door naar Ayutthaya, een stadje op zo’n tachtig kilometer van Bangkok. Het Guesthouse is fantastisch (voor Marie en Rik: een topadresje voor ons reisproject, J ), het onthaal super, het zwembad aangenaam warm en onze eerste Thaise lunch om je vingers bij af te likken. ‘Overheerlijk’ volgens kenner Leon, en ook onze - in Indonesië nog moeilijke eter - Oscar vindt het eten zalig. Qua sfeer lijkt het hier op onze eerste nacht in Bogor (Java) maar om één of andere reden voelt deze plek, dit land, meer aan als een beetje thuiskomen. Het is exact twintig jaar geleden, juli 1992, dat ik samen met Sylvie landde in Bangkok voor onze eerste verre reis. En nu zijn we met vijf… Het is echt genieten als je je kinderen ziet proeven, verwonderd ziet zijn voor kleine alledaagse dingen en volop de wereld ziet ontdekken. Hadden we twintig jaar geleden wellicht nooit geloofd.
De eigenaar van het hotel in Bangkok waar we over zes dagen naartoe gaan, eindigt zijn e-mails altijd met een mooie slogan: ’have a slow life’. We zijn vast van plan om dat hier de volgende dagen te doen…
Sylvie & Fabrice
Ook wij begonnen in Bangkok aan ons avontuur. Een zalig hotel, lekker eten en een eerste duik in het zwembad, maar vooral... Veel slapen. Zo'n nachtvlucht en het uurverschil laat zich toch wel voelen. De ontdekking van het echte bangkok zal voor een andere keer zijn.
BeantwoordenVerwijderenZaterdag: voor dag en dauw met de trein vertrokken naar Poipet, het Las Vegas van zuid-oost Azië op de grens van thailand en cambodia, met vele would be Al Capones en andere foute figuren in hun zog. 7 uur genieten van mooie (soms wat eentonige) landschappen, vele vriendelijke Thai en couleur local in de treinwagon. Na wat argwaan aan de grens wat betreft de prijs van een taxi (wellicht veel te veel betaald) en een eerste fikse regenbui (regenseizoen, weet je wel) eindelijk de eerste stappen van Yan-Sopheak na 9 jaar op Cambodjaanse bodem. Wat heeft hij, en wij, daar naar uitgekeken! Aandacht krijgt hij in ieder geval genoeg, velen spreken hem aan en willen weten of hij ook Cambodjaan is. Na een rit van 2,5 uur over een nieuwe asfaltweg (wat een verschil met vorige keer) aangekomen in au cabaret vert, een oase van rust te midden van de stad Battambang. Na de aperitief (jawel Fabrice, het is een GinTonic) nog een duik in het zwembad tot na zonderondergang en samen met vele plannen voor de ontdekking van Battambang en omgeving vroeg onder de wol.
De Goffeau'tjes.