Om de één of andere reden is Alice al sinds ze heel klein was, gebiologeerd, gepassioneerd zelfs door leeuwen en tijgers. De tijd dat ze op handen en voeten door het huis liep als een leeuw of een tijger ligt al een tijdje achter ons, maar toen ze in het boek ‘Sabbatical’ van Jakobien Huysman en Alain Grootaers heeft gelezen dat er in de buurt van Kanchanaburi ook een tijgertempel was waar je de tijgers kon aaien, hebben we haar moeten beloven dat we daar ook naartoe zouden gaan. Het doel van onze reis in Thailand draaide voor haar daarom nog maar rond één ding: de tijgertempel. Moet het gezegd dat ze de dagen tot vandaag heeft afgeteld? Ze had er vanmorgen haar mooiste kleren voor aangetrokken, maar gelukkig wist de Nederlandse eigenares van ons hotel nog te zeggen dat blote schouders en benen uitgesloten waren. Geen topjes, geen shorts dus. Een tweede vestimentaire ronde drong zich op. En er waren nog wel meer regels: geen roze, rode of oranje kleuren en geen parfum. En nooit voor een tijger stappen, dat wist Alice zelf nog uit het boek. Leon en ik gingen maar met een klein hartje mee (remember de apen) maar wilden toch ook niet zomaar in het hotel achterblijven. In de verte zagen we ze al liggen. Een tiental grote, zware tijgers en twee welpen van een maand of zes. Met rond hen een schare begeleiders die de bezoekende toeristen aanmaanden om zich aan de regels te houden en alles in goede banen probeerden te leiden. De tijgers lagen lui te slapen onder de bomen (het was snikheet). Af en toe hief er één zijn kop op of werd er hier en daar een poot verlegd. We konden gerust tot op twee meter afstand dichterbij komen. Met de begeleiders als buffer weliswaar. Wie wou mocht ook op de foto met een tijger en mocht de tijger aaien. Je moest er alleen in een grote boog omheen lopen en achter of naast de tijger gaan zitten. Alice was niet te houden, maar na haar volgden ook Oscar en zelfs Leon, al wou hij niet zonder de stevige hand van Fabrice. Na de eerste tijger volgde een tweede, een derde, een vierde… Je mocht aaien en foto’s laten maken zoveel je wou. Zelf mag je geen foto's maken omdat je dan veel te dicht bij de tijger komt te staan. Je moet je fototoestel in handen geven van een begeleider die het in jouw plaats doet. Alice genoot met volle teugen. Het is lang geleden dat ik haar nog zo heb zien glunderen.
We hadden op voorhand nogal wat twijfels over de hele zaak. Is dat wel verantwoord? En zijn die beesten niet gedrogeerd? Of worden ze wel goed behandeld? Blijkbaar zijn het beesten die ze gered hebben uit de handen van stropers of dieren van eigen kweek die allemaal gewoon zijn om met mensen om te gaan en geaaid te worden. Met de opbrengst van de bezoekers kunnen ze de tijgers en het tempelcomplex onderhouden. Het is dus zeker begonnen als een goed doel. Maar het is zeker niet zo dat we daar de enige toeristen waren, dus enig commercieel belang zal er toch wel bij zitten. Hoewel we nog wat twijfels hebben over het nu goed of fout is om ernaartoe te gaan, heeft het feit dat National Geographic er nog niet zo lang geleden een documentaire over heeft gemaakt, ons voorlopig over de streep getrokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten